• Captions2
  • Captions3
  • Free!4
  • Captions5
  • Captions6

วันอังคารที่ 24 ธันวาคม พ.ศ. 2556

Illustration WORKS: แปล Visual Story CD (ภาพที่ 16-19)

สวัสดีอีกครั้งนะคะ (・∀・)ノ ช่วงนี้เริ่มเข้าเทศกาลคริสมาสต์แล้ว สิ้นปีกำลังใกล้เข้ามาทุกที ทุกคนมีแผนจะไปเที่ยวไหนกันบ้างรึยังคะ?

ยังไงก็ขอให้ทุกคนใช้ช่วงเวลาปีใหม่กันอย่างมีความสุขนะคะ และสำหรับคนที่ไม่ได้มีแผนจะไปเที่ยวไหน ลองหยิบหนุ่มๆว่ายน้ำขึ้นมาดูทวนอีกสักรอบต้านความหนาวให้รู้สึกว่าหน้าร้อนกลับมาอีกครั้งกันเถอะค่ะ! *ฮา* (≧▽≦)

และในที่สุดก็เดินทางมาถึงโค้งสุดท้ายแล้ว สำหรับคำแปลบทละคร จากหนังสือ Illustration Works ตอนที่ 16-19 ค่าาาาาาาา!!!!!

ต้องขอบคุณเซนเซย์ผู้แปลอย่างมากที่แปลมาให้อ่านกันจนถึงแทร็กสุดท้ายนี้นะคะ ♥

เช่นเคยอย่างที่บอกทุกที หากว่าความเห็นใดๆ ไม่ว่าจะติชม หรือ กรี๊ดกร๊าดอยากสครีม ก็สามารถพิมพ์ลงได้ที่ช่องคอมเม้นต์เลยนะคะ! 

สุดท้ายนี้ คิดว่าทุกคนก็คงจะทราบกันหมดแล้ว แต่เราก็ยังอยากจะบอกอีกครั้งเมื่อวันที่ 22 ธันวาคม 2556 ที่ผ่านมานี้ อนิเมชั่น Free! ได้มีการประกาศลิขสิทธิ์ภายในประเทศไทยแล้วค่ะ!!! เฮ้!!! *จุดพลุฉลอง* (≧∇≦)!!! โดยผู้ซื้อลิขสิทธิมาคือบริษัท Rose Media & Entertainment Co.Ltd. นั่นเองค่ะ (*・∀・*)

อาจจะต้องใช้เวลารอกระบวนการผลิตอีกสักพัก(ใหญ่ๆ)กว่าพวกเราจะได้เห็นแผ่นดีวีดีออกมาวางแผงตามท้องตลาด แต่อยากให้ทุกคนมารอไปด้วยกันและช่วยสนับสนุนสินค้าลิขสิทธิกันเถอะนะคะ!!

เอาล่ะ! เชิญรับชมบทสุดท้ายของคำแปล Visual Story CD กันได้เลยคร้า~! // M จัง


สำหรับคนที่อยากอ่านแค่เฉพาะตอน
สามารถกดเลือกจาก link ด้านล่างนี้ เพื่อข้ามไปที่ตอนนั้น ๆ เลยนะคะ ^^



+ = + = + = + = + = + = + = + = + = + = + = + = + = + = + = + =




 แทร็กที่ 16 ปาร์ตี้วันฮาโลวีน 
นางิสะ: ว้าว! ของกินเต็มไปหมดเลย! ของประดับตกแต่งก็ไร้ที่ติ!
มาโกโตะ: ฮารุ เรย์ แล้วก็ฉันเป็นคนเตรียมน่ะ ตอนนี้ฮารุกับเรย์กำลังทำอาหารที่เหลืออยู่
ริน: ทำไมอยู่ ม.ปลายแล้ว ยังต้องจัดงานปาร์ตี้วันฮาโลวีนด้วยล่ะ....เด็กน้อยรึไง....
นางิสะ: ยังจะพูดแบบนั้นอยู่อีก~ ปากให้ตรงกับใจดีกว่าน่า รินจัง!
ได้ยินมาจากโกจังนะว่า จริง ๆ แล้วรินจังปฏิเสธนัดของชมรมเพื่อมาที่นี่วันนี้น่ะ!
มาโกโตะ: งั้นเหรอเนี่ย ริน
ริน: ......โก...... พูดมากไปละ.....
นางิสะ: พิซซ่ามีตั้งหลายหน้าแน่ะ! ผมชอบพิซซ่าที่สุดเลย!
ริน: ......เฮ้ย ใครเป็นคนเอาปลาซาบะไปไว้บนพิซซ่าเนี่ย.....
มาโกโตะ: อ๋อ เห็นว่าเป็นพิซซ่าสูตรพิเศษของฮารุเขาน่ะ
ริน: นายก็หัดห้ามหมอนั่นหน่อยสิฟะ มาโกโตะ
มาโกโตะ: (หัวเราะแห้ง ๆ) ฮะๆ 
นางิสะ: แต่มันก็ดูน่าอร่อยดีไม่ใช่เหรอ? ไหน ๆ.....
มาโกโตะ: อ๊ะ เดี๋ยวเถอะนางิสะ! แอบหยิบกินก่อนแบบนั้นมัน------
นางิสะ: (คว้าเข้าปากแล้วเคี้ยวหยุบหยับ)
ฮารุกะ: อาหารที่เหลือเสร็จละนะ
เรย์: ขอโทษที่ทำให้รอนะคร... หือ? อ๊า~~~~~~~~~~~! แอบหยิบกินอะไรไปน่ะครับ! นางิสะคุง!
นางิสะ: ไอ้อ้ายแอบอินอ๊ะอ่อย แอ้อิมเอ๋ย ๆ เอง (ไม่ได้แอบกินซะหน่อย แค่ชิมเฉย ๆ เอง)
เรย์: พูดอะไรอยู่ ฟังไม่รู้เรื่องเลยครับ!
ริน: ฮารุ เลิกเอะอะอะไรก็เอาซาบะไปใส่รวมกับอาหารมั่วซั่วซะทีเหอะน่า
ฮารุกะ: ทำไมล่ะ
ริน: มันก็ต้องมีของที่เข้ากันได้กับไม่เข้ากันอยู่ไม่ใช่เรอะ? ทำไมต้องเป็นปลาซาบะกับพิซซ่าด้วย
ฮารุกะ: ...อึก.....ริน....นายไม่รู้จักพิซซ่าหน้าซีฟู้ดงั้นเหรอ?
ริน: หา!? ไหงเป็นงั้นไปได้ล่ะ! ปกติแล้วพิซซ่าหน้าซีฟู้ดน่ะมันต้องเป็นกุ้งกับปลาหมึกไม่ใช่เรอะ!?
ฮารุกะ: ซาบะก็เป็นอาหารทะเล เพราะงั้นก็ไม่เห็นเป็นปัญหาอะไรนี่
เรย์: ถ้าว่ากันตามชื่อแล้วมันก็ไม่ผิดแหละครับ
มาโกโตะ: ก็อาหารทะเลจริง ๆ นี่เนอะ
ริน: อึก...... เชอะ! ตามใจ!
นางิสะ: (เคี้ยวหยุบหยับ)...... (กลืน!) พิซซ่าหน้าปลาซาบะก็โอเคนะฮารุจัง! อร่อยดี!
ฮารุกะ: ก็เพราะปลาซาบะมันเข้ากับอาหารทุกอย่างไงล่ะ
ริน: ......เฮ้อ...... เฮ้ย นางิสะ หยิบมาให้ฉันชิ้นนึงซิ
นางิสะ: อ้ะ รินจังริน: (กัดพิซซ่า) ถุย! เหม็นคาวปลาชะมัด!
มาโกโตะ: อ๊า ริน เป็นอะไรหรือเปล่า?
ริน: (ไอแค่ก ๆ) ไอ้นี่มันอร่อยตรงไหนเนี่ย!
ฮารุกะ: ริน พ่นออกมาแบบนั้นน่ะ มันเสียมารยาทต่อปลาซาบะนะ
ริน: แก~ นี่~ มัน~~~~!!


 แทร็กที่ 17 ลงทัณฑ์ผิดขั้นตอน 
ริน: ร้อน......
มาโกโตะ: เหนื่อยหน่อยนะ คิดถูกนะเนี่ยที่ขอยืมร่มชายหาดมาจากอาจารย์อามะจัง
นางิสะ: เตรียมให้อย่างรวดเร็ว สมกับที่กางร่มกันแดดอยู่ข้างสระโรงเรียนทุกวันเลยเนอะ
มาโกโตะ: อ้ะ ฮารุ ไอติม
ฮารุกะ: แต๊งกิ้ว... มาโกโตะ
เรย์: นางิสะคุง หลักพักเบรกแล้วจะทำอะไรกันต่อครับ?
นางิสะ: ก่อนอื่นก็ต้องเล่นวอลเลย์บอลชายหาดต่อ!
เรย์: เกมเมื่อกี้ทีมของรินซังกับนางิสะคุงชนะขาดลอยเลยนะครับ
ทีมของรุ่นพี่ฮารุกะ รุ่นพี่มาโกโตะ แล้วก็ผม มีตั้ง 3 คนแท้ ๆ ดันทำบอลร่วงตลอดซะงั้น

ริน: ก็ฝั่งพวกนายน่ะตัวใหญ๋ ๆ โย่ง ๆ กันทั้งนั้นนี่หว่า
ฮารุกะ: ......ไม่ได้ตัวใหญ่ซะหน่อย......
มาโกโตะ: นั่นน่ะ หมายถึงฉันเหรอ......?
เรย์: ขอโทษครับ......
นางิสะ: น่า ๆ ตัวใหญ่ก็ทำให้สะดวกหลาย ๆ อย่าง ผมว่าดีออกนะ?
อ๊ะ จริงสิ ตาต่อไปถ้าฝ่ายไหนแพ้ต้องโดนเกมลงโทษดีมั้ย?
เรย์: ก... เกมลงโทษเหรอครับ!?
นางิสะ: ก็ทำให้มันตื่นเต้นหวาดเสียวน่าจะดีกว่านี่นา!
เรย์: ไม่เอาหรอกครับ!
นางิสะ: เอ๋~~....... อุตส่าห์คิดเอาไว้แท้ ๆ~
มาโกโตะ: นี่คิดไว้เรียบร้อยแล้วเหรอ....
นางิสะ: แน่นอน!
มาโกโตะ: ล... ลองฟังดูซะหน่อยก็คงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง.....
นางิสะ: ฟังแล้วอย่าตกใจเชียวล่ะ! มันคือ เกม “ห้ามกลับบ้านจนกว่าจะทำให้ฮารุจังหัวเราะได้!”
ริน: (หัวเราะ) ไร้สาระ
เรย์: ตกลงนี่มันเกมลงโทษใครกันแน่ครับเนี่ย
มาโกโตะ: นั่นสิ...
นางิสะ: ก็แหม เกมลงโทษแบบธรรมดามันน่าเบื่อนี่
ฮารุกะ: ฉันขอผ่านล่ะ
ริน: อ้าว ฮารุ คิดจะหนีงั้นเหรอ?
ฮารุกะ: ...... (ไฟปะทุ)
มาโกโตะ: ทั้งฮารุแล้วก็รินน่ะ อย่าจ้องกันอย่างนั้นสิ!
ริน: สรุปก็คือ ถ้าทำให้ฮารุหัวเราะได้ก็จะเป็นฝ่ายชนะสินะ
นางิสะ: เอ๋?
ฮารุกะ: ฉันไม่หัวเราะหรอก......
เรย์: รู้สึกจะกลายเป็นแข่งอย่างอื่นไปแล้วนะครับ......?
นางิสะ: โธ่ ฮารุจังก็ด้วย รินจังก็ด้วย ไหงถึงกลายเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะ~
ริน: เอ้า นางิสะ จะเริ่มละนะ ฉันจะทำให้หมอนี่หัวเราะเอง
นางิสะ: เอ๊ะ? แบบนั้นมันต้องทำตอนที่แข่งแพ้สิ รินจัง!
ฮารุกะ: มาโกโตะ เรย์ เริ่มกันเถอะ เราจะต้องชนะในเกมลงโทษนี้
มาโกโตะ: เอ๊ะ จะชนะวอลเลย์บอลชายหาดเหรอ? หรือจะชนะเกมลงโทษเหรอ? อันไหนล่ะ!?
เรย์: ให้ตายสิ นี่มันผิดขั้นตอนแล้วนะครับ!



 แทร็กที่ 18 ให้สมกับเป็นรุ่นพี่! 
นิโทริ: รุ่นพี่มัตซึโอกะ! สุดยอดเลยครับ ยิ่งฝึกซ้อมก็ยิ่งทำเวลาได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะครับ!
ริน: อือ......
นิโทริ: ไม่ดีใจเหรอครับ?
ริน: ได้แค่นี้มันจะไปพอใจได้ไงล่ะ
นิโทริ: ......นั่นสินะครับ......
มิโกชิบะ: (กระซิบ) มัตซึโอกะ 
ริน: อะไรครับ ประธาน
มิโกชิบะ: นายนี่ไม่เข้าใจอะไรเลยนะ!
ริน: ไม่เข้าใจอะไรครับ?
มิโกชิบะ: ในฐานะที่เป็นรุ่นพี่ จักต้องมีวิสัยทัศน์ที่กว้างไกล!
ริน: ทำไมจู่ ๆ ถึงพูดแบบนั้นล่ะครับ?
มิโกชิบะ: บนโลกเราน่ะ คนที่ฝึกให้ตายยังไงก็ทำเวลาได้ไม่ดีขึ้นและเป็นตัวสำรองตลอดปีตลอดชาติก็มีอยู่ถมเถไป อย่าลืมสิว่ายังมีคนที่เขาลำบากกว่าอยู่เสมอน่ะ!
นิโทริ: เอ๊ะ อะ... ขอโทษครับ
ริน: เดี๋ยวครับ ประธาน...
มิโกชิบะ: คนที่อาจจะอยู่เหนือกว่าคนอื่นหรือเปล่าก็ไม่รู้น่ะ ต้องไม่มองเรื่องต่าง ๆ ด้วยเกณฑ์ของตัวเองเท่านั้น!!
ริน: เข้าใจแล้วน่าครับ
มิโกชิบะ: จริงเหรอ? งั้นลองชวนนิโทริคุยให้มากขึ้นสิ เป็นรุ่นพี่ใช่มั้ยล่ะ?
นิโทริ: เอ๊ะ...... อ...เอ่อ....... ไม่ต้อง... คือ... อ่า...... แบบนั้นมัน......
มิโกชิบะ: มัตซึโอกะ.....
ริน: อะไรครับ....
มิโกชิบะ: สบายใจได้ ฉันจะจับตาดูจนกว่านายจะกลายเป็นรุ่นพี่ที่สง่างามให้เอง!
ริน: หา?
นิโทริ: เอ่อ คือว่า ที่จริงผมก็ไม่ได้......
ริน: (ครุ่นคริดแล้วจึงกระแอม) นิโทริ......
นิโทริ: ค...ครับ!
ริน: ลองว่ายน้ำดูซิ เดี๋ยวฉันจะช่วยดูนายจนกว่าจะทำเวลาได้ดีขึ้นให้เอง
นิโทริ: ข... ขอบคุณครับ! ผมจะพยายามครับ!
ริน: รีบเตรียมตัวได้แล้ว ......ละ...แล้วก็ เสร็จจากนี่ก็ไปกินข้าวกัน
นิโทริ: ค...ครับ!
มิโกชิบะ: โอ้ ใช้ได้เลยนี่ (หัวเราะลั่น)


 แทร็กที่ 19 ความเจ็บปวดของเรย์ 
มาโกโตะ: เฮ้อ...... วันนี้ก็ว่ายน้ำซะเยอะจนเหนื่อยเลยน้า~
เรย์: เพราะว่าโมเมนตัมในการว่ายน้ำมีมากนั่นแหละครับ
เพื่อที่จะเอาน้ำตาลกลูโคสที่ [ได้จากการ] บริโภคเข้าไปมาใช้เนี่ย
ซอฟต์ครีมนี่แหละถือว่าเหมาะสมที่สุดนะครับ มันช่วยผ่อนคลายความอ่อนล้าของสมองได้!

ริน: เฮ้ย เรย์ นายเลือกไอติมด้วยเหตุผลแบบนั้นเนี่ยนะ?
นางิสะ: เน้อ! รินจัง เรย์จังน่ะตลกเหมือนที่ผมบอกใข่มั้ยล่ะ?
เรย์: หือ ที่ว่าตลกน่ะหมายความว่าไงครับ เสียมารยาทมากนะครับทั้งสองคน
เรื่องแค่นื้ถือว่าธรรมดาสำหรับนักกีฬาครับ

นางิสะ: ฮารุจังก็กินไอติมเหมือนกันเนอะ?
ฮารุกะ: อืม
ริน: ก็นะ วันร้อน ๆ แบบนี้ก็ต้องไอติมแหละ
เรย์: แล้วทุกคนเลือกของกินด้วยเหตุผลอะไรกันบ้างล่ะครับ!?
นางิสะ: เพราะอยากกินไง!
ริน: มันก็ต้องเพราะอยากกินอยู่แล้วสิ
มาโกโตะ: เพราะอยากกินล่ะมั้ง
ฮารุกะ: ...... (เคี้ยว)
เรย์: อึก...... คนพวกนี้นี่...... พวกคุณมีสำนึกในฐานะที่เป็นนักกีฬาบ้างหรือเปล่าครับ!?
นางิสะ: โธ่! เรย์จังเอาแต่คิดเรื่องหยุมหยิมอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวอนาคตก็หัวล้านหรอก
เรย์: (ช็อก) ห...หัวล้าน!?

7 ความคิดเห็น:

  1. พออ่านมาบทท้ายๆเริ่มคิดว่า "เดี๋ยวนะ มันจบแบบนี้ได้ไงเนี่ย" (ฮา)

    รั่วกันอีกแล้วนะคะเนี่ย 555 เรย์จังนี่สามารถเชื่อมโยงสิ่งในชีวิตประจำวันให้เข้ากับวิชาการได้ตลอดเลย จะถือเป็นโมเอะพอยท์ดีมั้ยนะ >///<!! ส่วนปาร์ตี้ฮาโลวีนบทแรกอ่านแล้วก็ทำเราหิวเลยค่ะ อยากกินพิซซ่าจังนะ อูอา (ท้องร้อง)

    พอคิดว่ามันเป็น visual story สุดท้ายแล้วก็ตะหงิดๆเหมือนกันนะคะ รู้สึกมันสื่อชีวิตประจำวันเพิ่มเติมจากในอนิเมได้เพลินมากๆเลย แง้ววว

    สุดท้ายนี้ ยินดีที่ฟรีได้ลิขสิทธิ์แล้วจังค่ะ (แต่กว่าจะออกก็คงนานน้านนานจริงๆล่ะเนอะ TwT)

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. เรียกว่าโมเอะพอยต์คงได้ครับ ผมก็พยายามมองให้เป็นแบบนั้นอยู่ 555
      รู้สึกยินดีที่ฟรีได้ LC จริง ๆ แหละนะครับ อยากฟังเสียงพากย์ไทยดูว่าจะเป็นยังไง...

      ลบ
  2. น่ารักมากเลยยยยย มาโกะจัง ยังไงก็ให้ท้ายฮารุอยู่ตลอดสินะเนี้ย ฮาาา

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. ในหัวใจของมาโกะจังมีแต่ฮารุครับ... #ผิด #เอ๊ยถูกแล้ว

      ลบ
  3. ฮารุจังกับเรย์จังดูเหมือนพ่อบ้านที่ชำนาญงานบ้านเลยนะคะ ส่วนมาโกะก็เหมือนคุณแม่
    อ่านแล้วให้ความรู้สึกว่าเด็กพวกนี้น่าสนุกจัง อยากไปเล่นด้วยคน

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. แต่ผมอยากจับกินมากกว่าครับ 5555555 #โทษครับแมวพิมพ์

      ลบ
  4. จริงค่ะ TvT มาโกะจังตามใจฮารุจังสุดๆไปเลยยยยยย
    ชอบตอนที่รินรินบอกว่าให้มาโคโตะห้ามๆฮารุจังไว้บ้าง.... ราวกับว่าส่งเสริมความสัมพันธ์ของสองคนนี้อยู่กลายๆแม้ว่าตัวเองจะชอบมาโคโตะอยู่ก็ตาม //ผิดมาก


    ขอบคุณสำหรับคำแปลนะค่าาาาา แอบอยากให้มีต่อมากกว่านี้เยอะๆจังเลย น่ารักมากกกกก

    ตอบลบ