• Captions2
  • Captions3
  • Free!4
  • Captions5
  • Captions6

วันพฤหัสบดีที่ 12 ธันวาคม พ.ศ. 2556

Illustration WORKS: แปล Visual Story CD (ภาพที่ 6-10)


ขอโทษที่ทำให้รอค่ะ ในที่สุดก็ไถมาจากเซนเซย์ได้ คำแปลบทละครตอนที่ 6-10 จากหนังสือ Illustration Works ค่ะ!! ชีวิตของหนุ่มว่ายน้ำทั้งห้าช่างสดใส น่ารัก น่าเอ็นดู เต็มไปด้วยบรรยากาศเด็กหนุ่มไฮสคูล จนอยากไปร่วมแจมด้วยจริงๆค่ะ (แต่ถ้ากระโจนเข้าไปจริง หนุ่มๆคงแตกกระเจิงก่อน)

ถ้าเจอแปลผิดแปลพลาดตรงไหน ก็ต้องขออภัยแทนเซนเซย์ด้วยนะคะ

สำคัญมาก!! ถ้ามีความคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับคำแปลหรือรู้สึกอยากสครีมอะไร เชิญได้ที่กล่องคอมเม้นต์เลยนะคะ

สุดท้ายขอฝาก twitter ของบล็อกนี้อีกครั้งด้วยค่ะ @FreeSwboys

เอาล่ะ มาชมกันต่อเลย โอ๊ท!! // N จัง


และเช่นเคยสำหรับคนที่อยากอ่านแค่เฉพาะตอน
สามารถกดเลือกจาก link ด้านล่างนี้ เพื่อข้ามไปที่ตอนนั้น ๆ เลยนะคะ ^^



+ = + = + = + = + = + = + = + = + = + = + = + = + = + = + = + =




 แทร็กที่ 06 หลังเล่นกีฬา มันก็ต้อง... 
มาโกโตะ: ฮารุ ฉันทำนั่นมาด้วยล่ะ เอากระติกน้ำไปสิ 
ฮารุกะ: อืม แต๊งกิ้ว
นางิสะ: อ๊ะ อะไรเหรอ? อะไรเหรอ? นั่นน่ะ!
เรย์: เครื่องดื่มเกลือแร่หรืออะไรเหรอครับ?
มาโกโตะ: พูดอะไรของนายน่ะ เรย์ หลังเล่นกีฬามันก็ต้องแกงกะหรี่ไม่ใช่เหรอ?
เรย์: หา?
นางิสะ: อ๋า ดีจัง ๆ พอออกกำลังกายแล้วมันก็คอแห้งเนอะ! ผมเองก็อยากดื่มเหมือนกัน!
เรย์: หา!? พูดอะไรกันน่ะครับ! แกงกะหรี่น่ะมันกับข้าวไม่ใช่เหรอครับ!
ขืนกินอะไรแบบนั้นตอนพักเบรก เดี๋ยวก็ทำให้ [ร่างกาย] แย่เอาหรอกครับ!?

ฮารุกะ: แกงกะหรี่ก็เป็นเครื่องดื่มชนิดหนึ่ง (ดื่มแกงกะหรี่) อา... อร่อย
เรย์: เอ๋~~!? แม้แต่รุ่นพี่ฮารุกะก็ยัง......
ริน: ทำอะไรกันอยู่น่ะ ไม่ว่ายน้ำกันเหรอพวกนาย
เรย์: อ๊ะ! ร... รินซัง! ทุกคนดูแปลก ๆ ไปล่ะครับ! ทั้งดื่มแกงกระหรี่บ้างล่ะ พูดว่าอยากดื่มบ้างล่ะ......
ริน: โอ๊ะ นั่นมัน curry ไม่ใช่เหรอ เฮ้ย ฮารุ เดี๋ยวซ้อมเสร็จ ฉันขอบ้างนะ
เรย์: ปราการด่านสุดท้าย...... พังทลายไปซะแล้วววววววววว
ฮารุกะ: เป็นอะไรน่ะเรย์ แปลกคนจริง ๆ
นางิสะ: อ๋อ รู้ละ! เรย์จังก็อยากดื่มเหมือนกันใช่ไหม แกงกะหรี่เนี่ย
เรย์: ไม่อยากดื่มครับ! ของพรรค์นั้นจะดื่มลงได้ไง!
มาโกโตะ: (ช็อค) ......ของพรรค์นั้น...... ฉัน...... อุตส่าห์ตั้งใจทำมาแท้ ๆ.....
.ริน: เรย์ นายนี่มันใจร้ายจริง ๆ......
เรย์: อ๊ะ เปล่า ไม่ใช่เพราะว่าผมไม่อยากรับของที่รุ่นพี่มาโกโตะทำให้หรอกนะครับ
แต่นี่มันแกงกะหรี่นะครับ? ผมแค่จะบอกว่าที่ไม่เอา เพราะเดิมทีแกงกระหรี่มันไม่ใช่เครื่องดื่มต่างหาก

ริน: หะ... นาย... พูดอะไรออกมาน่ะ?......
เรย์: เอ๊ะ?
มาโกโตะ: ของที่ฉันทำเองไม่อาจนับเป็นเครื่องดื่มได้สินะ......
เรย์: เอ๊ะ!? เอ๋~!?
ฮารุกะ: เรย์ นายไหวหรือเปล่า?
นางิสะ: เรย์จัง โดนอากาศร้อนเล่นงานเข้าแล้วเหรอ......?
เรย์: เอ๋~~~~~~~~~~~~~~~~~!? นี่ผมแปลกงั้นเหรอครับ!?
สามัญสำนึกของผมมันผิดปกติอย่างนั้นเหรอครับ~~~~~~~~!?


- - - - - - - - - - - - - - - - -

เรย์: ที่ผมฝันก็เป็นอย่างนี้ล่ะครับ......
มาโกโตะ: ...... เรย์ ถ้ามีเรื่องกลุ้มใจอะไร ฉันยินดีรับฟังนะ......


 แทร็กที่ 07 สุดท้ายแล้ว 
ริน: ......ร้อน นางิสะ... แตงโมยังไม่เย็นอีกเหรอ......?
นางิสะ: อืมมมม...... ยังเลย......
เรย์: รินซังครับ รุ่นพี่ฮารุกะกับรุ่นพี่มาโกโตะยังไม่มาเลย เพราะงั้นรออีกนิดนะครับ
มาโกโตะ: ขอโทษที่ทำให้รอนะทุกคน
นางิสะ: ฮารุจัง มาโกะจัง!
ริน: ช้าจังนะ ทั้งสองคน
ฮารุกะ: โทษที
มาโกโตะ: โทษที ๆ
ฮารุกะ: !......น้ำ......
มาโกโตะ: หวา! ฮารุ! แบบนั้นไม่ได้น้า~~~!
นางิสะ: อ๊า! ฮารุจัง แตงโมอุตส่าห์เย็นขึ้นแล้วนะ อย่าเพิ่งลงไป! เดี๋ยวแตงโมก็อุ่นขึ้นหรอก!
ริน: เฮ้ย หยุดเลย ฮารุ!
เรื่องอะไรฉันจะต้องมากินแตงโมที่ถูกทำให้อุ่นด้วยความร้อนจากผิวกายนายด้วยฟะ

ฮารุกะ: เอาแตงโมออกไปไว้ข้างนอกก็ได้
ริน: ถังไม้นั่นมันสำหรับแตงโม ไม่ใช่สำหรับนายเฟ้ย
ฮารุกะ: สำหรับฉันต่างหาก
ริน: สำหรับแตงโมต่างหาก
มาโกโตะ: พอทีเถอะทั้งสองคน ทำตัวอย่างกับเด็กประถมทะเลาะกัน......
เอ๊ะ เดี๋ยวสิ ทำไมทั้งสองคนถึงมองฉันด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้นล่ะ?

ริน: มาโกโตะนั่นแหละผิด
ฮารุกะ: จริงด้วย
มาโกโตะ: ได้ไงเนี่ย!!? หาบทสรุปไม่ได้ก็อย่ามาโทษฉันแทนแบบนี้สิ!
นางิสะ: น่า ๆ เดี๋ยวแตงโมก็เย็นแล้ว เรามาญาติดีกันไว้แล้วกินด้วยกันเถอะนะ
ริน: ......นี่ คือฉันคิดมาตั้งแต่ตะกี้แล้วล่ะนะ...
ฮารุกะ: อะไรเหรอ ริน
ริน: เอาแตงโมไปแช่ตู้เย็นมันจะไม่เร็วกว่าเหรอ?


 แทร็กที่ 08 คำสัญญาแห่งสายรุ้ง 
มาโกโตะ: เฮ้อ... ไม่ได้เจออากาศดี ๆ แบบนี้นานแล้วเนอะ ฮารุ
ฮารุกะ: อืม......
มาโกโตะ: พอได้ว่ายน้ำกัน 4 คนแบบนี้แล้ว ทำให้นึกถึงสมัยที่อยู่สวิมมิ่งคลับเลยนะ
ตอนที่ว่ายอยู่ในสระแล้วรินพยายามทำรุ้งกินน้ำขึ้นมา......

นางิสะ: คิดถึงตอนนั้นจังเลยเนอะ
มาโกโตะ: รินในตอนนั้นช่างซื่อตรงซะจริง ๆ น้า
ริน: ช่างฉันเหอะน่า
นางิสะ: รู้สึกสนุกทุกวันจริง ๆ แหละเนอะ! อ๊ะ แต่ตอนนี้ผมเองก็รู้สึกสนุกมากเหมือนกันนะ!
มาโกโตะ: ตอนนี้ที่สระนี้มีแต่พวกเรา ยังกับว่าเช่าเหมาเอาไว้เลยเนอะ
นางิสะ: พอคิดแบบนั้นแล้วรู้สึกหรูหราฟู่ฟ่าดีจัง
มาโกโตะ: ถ้าเป็นรินคนเก่า ตอนนี้ก็คงส่งเสียงเอะอะเจี๊ยวจ๊าวกับฮารุกะอยู่ล่ะมั้งนะ
ฮารุกะ: ฉันเนี่ยนะจะทำแบบนั้น......
ริน: อะไรเล่า...... เอาแต่พูดว่า เมื่อก่อน เมื่อก่อน อยู่นั่นแหละ......
มาโกโตะ: โทษที ๆ แต่ว่าฉันดีใจนะ
ที่ได้อยู่พร้อมหน้ากันที่สระว่ายน้ำแบบนี้ 4 คน เหมือนเมื่อก่อนอีกครั้งนึง

นางิสะ: ผมด้วย!
ฮารุกะ: ......
ริน: ...ฮารุ...... มีอะไรอยากจะพูดก็พูดสิ
นางิสะ: โธ่ ทุกคนทำตัวน่าหงุดหงิดจังเลย อุตส่าห์อยู่ที่นี่แล้วนะ
มาว่ายน้ำกันเหอะ! สระว่ายน้ำอยู่ตรงหน้าทั้งที! ฮารุจัง รินจัง! มาโกะจังก็ด้วย เร็ว ๆ~ !

มาโกโตะ: ฮ่า ๆ เอ้า ฮารุ ริน ไปกันเถอะ
ริน: ให้ตายสิ......
ฮารุกะ: ริน......
ริน: หืม? มีอะไร......
ฮารุกะ: แล้วช่วยทำรุ้ง...... ให้ดูอีกนะ
ริน: ช่วยทำ เหรอ......
นางิสะ: รินจังด้วย ทางนี้ ทางนี้~!
ริน: ......รู้ละน่า...... รุ้งน่ะ...... ฉันจะทำให้ดูเอง


 แทร็กที่ 09 ซาบะเหินฟ้า 
นางิสะ: มาบ้านฮารุจังทีไรก็ได้กินปลาซาบะตลอด
แต่ว่าปลาซาบะสูตรเฉพาะของฮารุจังเนี่ย รสชาติไม่เหมือนที่อื่นจริง ๆ แหละเนอะ!

เรย์: ไม่เหมือนยังไงเหรอครับ?
นางิสะ: อืมมม จะว่าไงดีล่ะ......
เรย์: จะว่ายังไงดี?
นางิสะ: รสมือฮารุจัง!
เรย์: รสมือฮารุจัง!?
มาโกโตะ: อืมมม... แบบเดียวกับรสมือแม่น่ะเหรอ??
นางิสะ: ใช่ ๆ มาโกะจัง! รสมือแม่!
ฮารุกะ: ฉันไม่ใช่แม่นางิสะซะหน่อย
นางิสะ: ไม่ใช่แบบนั้น หมายถึงได้รับการสืบทอดรสมือจากคุณแม่ต่างหากล่ะ
มาโกโตะ: อ๊ะ ข้าวหุงเสร็จละ ของฮารุได้หรือยัง?
ฮารุกะ: สุกแล้วล่ะ
มาโกโตะ: ถ้างั้นเดี๋ยวฉันตัดข้าวใส่จานเลยนะ
นางิสะ: (ท้องร้อง) อ๊า หิวข้าวแล้วง่ะ~
เรย์: นางิสะคุงช่วยคนอื่นสักนิดจะได้ไหมครับ!
นางิสะ: ผมอยู่ฝ่ายรับปลาซาบะน่ะ
เรย์: ก็เลยถือจานไว้ตั้งแต่ตะกี้งั้นเหรอครับ...... เดี๋ยว งานอื่นก็มีให้ทำไม่ใช่เหรอครับ!
นางิสะ: นี่เป็นงานสำคัญนะ ว่าจะรับปลาซาบะอย่างไรถึงจะดี......
เรย์: อะไรล่ะครับนั่น.....
ฮารุกะ: นางิสะ ได้ละนะ
นางิสะ: โอเค ฮารุจัง เตรียมจานไว้พร้อมแล้วล่ะ!
ฮารุกะ: (วืด) อ๊ะ
นางิสะ: ซาบะมัน......
เรย์: ล... ลอยอยู่......
มาโกโตะ: เอ๋~~!?
นางิสะ: หวา~! จาน จาน! (รับซาบะไว้ได้) เซฟ!
เรย์: เกือบไปแล้วนะครับ! ซาบะอยู่บนจานอย่างปลอดภัยแล้ว
ฮารุกะ: โทษทีนางิสะ ตะเกียบมันลื่นน่ะ
นางิสะ: ช่วยไม่ได้นี่นา ก็ปลามันสดถึงขนาดบินได้เลยนี่!
มาโกโตะ: ฮ่า ๆๆ สมกับที่ซาบะย่างของฮารุมีรสชาติต่างกับคนอื่นล่ะเนอะ
นางิสะ: โอ๊ย นี่ผมเริ่มหิวขึ้นเรื่อย ๆ ละนะ! ฮารุจัง มาโกะจัง เรย์จัง! กินข้าวกันเถอะ!
มาโกโตะ: เอาล่ะ งั้นก็รีบกินกันเลยดีไหม
ทุกคน: โอ๊ทส์!


 แทร็กที่ 10 ประกวดแข่งคำปลุกแสนหวานในยามเช้า 
นางิสะ: (เปิดนิตยสาร) หืมมม...... ไอ้นี่กำลังฮิตอยู่งั้นเหรอเนี่ย......
ฮารุกะ: อะไรกำลังฮิตอยู่เหรอ?
นางิสะ: อ๊ะ ฮารุจัง! มาโกะจัง รินจัง เรย์จังด้วย
มาโกโตะ: อ่านอะไรอยู่น่ะนางิสะ
นางิสะ: หืม? นิตยสารผู้หญิงที่อยู่ในห้องชมรมน่ะ! ทุกคนยังไม่มาเลยยังเริ่มชมรมไม่ได้
ก็เลยลองหยิบมาอ่านฆ่าเวลาดู แต่ก็สนุกดีเหมือนกันนะ!

มาโกโตะ: ของโกจังล่ะมั้ง?
ริน: หืม? จะว่าไป ก่อนหน้านี้เคยเห็นอ่านนี่อยู่นะ
นางิสะ: ผมเจอบทความที่น่าสนใจในนิตยสารเล่มนั้นด้วยล่ะ! (พลิกหน้านิตยสาร)
อ๊ะ! นี่ไง ๆ ทุกคนลองอ่านบทความนี้ดูสิ!

มาโกโตะ: อืม....ไหน ๆ......? เกมสำหรับผู้หญิงที่กำลังเป็นที่นิยมในหมู่สาว ๆ?
ฮารุกะ: เกมสำหรับผู้หญิง?
เรย์: อ๋อ เคยเห็นในทีวีครับ เป็นเกมที่จำลอง [บทบาทเกี่ยวกับ]
ความรักสำหรับผู้หญิงประมาณนั้นสินะครับ แล้ว? มันยังไงเหรอครับ?

นางิสะ: ก็ตรงเหตุผลที่พวกผู้หญิงชอบเกมประเภทนี้น่ะ
มีเขียนว่า “เพราะจะได้ฟังเหล่าตัวละครอันหล่อเหลาพูดหวาน ๆ!” ใช่ไหมล่ะ?

เรย์: ......ตาของนางิสะคุงเป็นประกายเลยนะครับ......
ริน: ชักสังหรณ์ใจไม่ดีแฮะ......
นางิสะ: นี่ แล้วทุก ๆ คนล่ะจะใช้คำพูดแบบไหนเหรอ?
เรย์: ......ว่าแล้วเชียว......
นางิสะ: ด้วยเหตุนี้ จึงขอเริ่มการประกวด
“อยากจะฟังคำพูดอรุณสวัสดิ์แบบหวาน ๆ ของทุกคน!” ตั้งแต่บัดนี้!

ฮารุกะ: น่ารำคาญ
ริน: ใครจะทำฟะ
นางิสะ: ทั้งสองคน! นี่มันเป็นการแข่งขันที่เดินพันด้วยศักดิ์ศรีลูกผู้ชายนะ!?
ว่าใครจะพูดคำหวาน ๆ ได้ดีที่สุดน่ะ!

ริน: ......แข่งขันงั้นเหรอ?
นางิสะ: ฮารุจัง รินจัง คงไม่ทำเรื่องไร้ศักดิ์ศรีอย่างยอมแพ้ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้แข่งหรอกใช่ไหมล่ะ!?
ริน: อะ... ชิ...... รู้ละน่า...... แค่ทำก็พอแล้วใช่ไหม นางิสะ!
อย่างฉันเนี่ยถ้า [ตั้งใจ] จะทำซะอย่าง ยังไงก็ชนะอยู่แล้วล่ะ!

ฮารุกะ: ถ้าแพ้ก็อย่าร้องไห้เชียวล่ะ ริน
ริน: ไม่ร้องหรอก! มาแข่งกันว่าใครจะพูดหวาน ๆ ได้ดีกว่ากัน ฮารุ!
นางิสะ: สมกับที่เป็นทั้งสองคนเลย!
มาโกโตะ: สองคนนี่ดูออกง่ายจริง ๆ น้า...
เรย์: ครับ...
นางิสะ: ถ้างั้น เริ่มจากฮารุจังนะ! 3 2 1 เริ่ม!
ฮารุกะ: “เช้าแล้วนะ...... รีบ ๆ ตื่นได้แล้ว”
นางิสะ: ......เอ๊ะ จ... จบแล้วเหรอ?
ฮารุกะ: อืม
ริน: ก็เหมือนนายทุกทีไม่ใช่เรอะ
นางิสะ: ไม่เห็นหวานเลย! ฮารุจัง! อย่างน้อย ๆ ก็ต้องบอกว่า จะป้อนข้าวให้นะ.... อะไรแบบนี้สิ!
ให้โอกาสอีกครั้งนึง! 3 2 1 เริ่ม!

ฮารุกะ: “เช้าแล้วนะ...... รีบ ๆ ตื่นได้แล้ว หืม? อ๋อ ตอนนี้กำลังย่างปลาซาบะอยู่
......อะไร? ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ซาบะมีประโยชน์นะ
เอ้า ลุกได้แล้วน่า เดี๋ยวข้าวเช้าก็เย็นชืดหมดหรอก หรือว่าจะให้ฉันป้อนให้ดีล่ะ?”

นางิสะ: โอ...... ฮารุจังหวานล่ะ!
มาโกโตะ: พูดจาหวานไม่เหมือนฮารุจริง ๆ น่ะแหละ...
แต่... อืม... ฉันว่านอกจากที่ว่าจะป้อนให้แล้ว ที่เหลือก็ถือว่าพูดปกติอยู่นะ......

นางิสะ: งั้น ต่อไปเป็นมาโกะจังนะ! 3 2 1 เริ่ม!
มาโกโตะ: เอ๋...เอ๊ะ!? ฉันเหรอ? อ... เอ่อ......
“อรุณสวัสดิ์ เอ๊ะ? ยังง่วงอยู่งั้นเหรอ? ไม่ได้นะ เดี๋ยวก็สายหรอก หืม? อีกห้านาที?
โธ่ พูดแบบนี้อีกแล้ว เมื่อวานกับวานซืนก็นอนต่อทั้งอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ  อย่าพูดแบบนั้นเลยนะคนดี วันนี้ฉันไม่ยอมฟังเธอแล้วล่ะ เอ้า รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปกันเถอะ นะ?”

เรย์: สมแล้วที่เป็นรุ่นพี่มาโกโตะ......
ตักเตือนด้วยเสียงหวาน ๆ! เป็นคู่แข่งตัวฉกาจเลยทีเดียวนะครับเนี่ย......

นางิสะ: เอาล่ะ ต่อไปเป็นตาผมพูดละนะ~ อืมมม~
“อรุณสวัสดิ์~ เอ้า ตื่นได้แล้ว ๆ~ อ๊ะ โธ่ ไม่ได้นะ อย่ามุดเข้าไปในผ้าห่มสิ
ข้างนอกอุตส่าห์อากาศดีแท้ ๆ ถ้าเอาแต่นอนก็น่าเสียดายออกนะ?
แน่ะ ถ้ายังพูดเอาแต่ใจแบบนั้นอยู่ล่ะก็ เดี๋ยวผมก็นอนด้วยซะเลยนี่!
อะฮ่า ๆๆ ล้อเล่นน่ะ ไม่ต้องร้อนรนขนาดนั้นก็ได้ เอ้า ตื่นเถอะนะ?”

ฮารุกะ: พอพูดนิ่งๆแบบนั้นแล้ว ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาเลยนะ นางิสะ
นางิสะ: พูดแบบนั้นเหมือนกับว่าปกติผมอยู่ไม่นิ่งงั้นแหละ!
ฮารุกะ: ก็อยู่ไม่นิ่งอยู่แล้วนี่
นางิสะ: เอ๋~ ไม่ได้เป็นแบบนั้นซะหน่อย~ เอาล่ะ ต่อไปตาเรย์จังนะ! 3 2 1 เริ่ม!
เรย์: “อรุณสวัสดิ์ครับ รีบ ๆ ตื่นได้แล้วครับ
ดูท่าทางจะง่วงมากเลยนะเนี่ย เมื่อคืนนอนดึกอีกแล้วใช่ไหมครับ?
ไม่ไหวเลยนะคุณเนี่ย ถ้านอนไม่พอ เดี๋ยวร่างกายก็ไม่ฟื้นจากความเหนื่อยล้าหรอกครับ?
เอาล่ะ ตื่นได้แล้วครับ ถ้าตื่นเรียบร้อยเมื่อไหร่ ผมจะให้รางวัลกับคุณก็ได้นะครับ?”

ริน: ......พูดจาเหมือนตัวเองเหนือกว่าอีกฝ่ายนะ
นางิสะ: แต่ก็มีคนกรี๊ดหนุ่มแนว ๆ นี้อยู่ล่ะมั้ง? ส่วนท้ายสุดก็เป็นรินจัง! 3 2 1 เริ่ม!
ริน: เฮ้ย ตื่นเหอะ เช้าแล้วนะ ให้ตาย...... ทำไมฉันถึงต้องมาปลุกเธอทุกวี่ทุกวันด้วยเนี่ย
หา? อะไรนะ? ถึงจะพูดนั่นนี่แต่ก็ยอมมาปลุก? ช่วยไม่ได้ไม่ใช่หรือไง....
(เสียงเบา) ก็ถ้าเธอเอาแต่นอน ฉันก็เบื่อเหมือนกันนี่นา
อ๊า ไม่มีอะไรหรอก! เอ้า ถ้าไม่รีบเดี๋ยวก็ทิ้งไว้ซะหรอก!” เป็นไงล่ะ ฮารุ!

ฮารุกะ: ก็เหมือนรินตอนปกตินี่ ไม่หวานเลย
ริน: หา? ฉันว่าฉันหวานกว่านายนะ! ระหว่างฉันกับฮารุ ใครหวานกว่ากัน!? นางิสะ!
เรย์: ว่าไงครับ? นางิสะคุง ตั้งใจจะเลือกผู้ชนะด้วยวิธีอะไรครับ?
นางิสะ: จะว่าไปแล้ว มันตัดสินยากเหมือนกันเนอะ อืมมม......
อ๊ะ ให้โกจังเป็นคนตัดสินดีไหม?

ริน: ใครมันจะพูดแบบนั้นต่อหน้าน้องสาวได้ล่ะฟะ!

13 ความคิดเห็น:

  1. อ่านประโยตปลุกตอนเช้าของมาโกโตะแล้วแบบ ตายค่ะตายยยยยยยยยย
    อย่ามาพูดแบบนี้ใกล้ๆนะคะ นอนเลือดกำเดาไหลแน่ๆ ไม่ตงไม่ตื่นมันแล้ว!! ฮือออออออออออออ
    ผู้ชายคนนี้ช่างร้ายกาจจจจจจจจจจ //กดโหวตรัวๆค่ะ

    ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านนะคะ :)

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. เป็นการปลุกที่อยากกอดคอมาโกะจังลงมานอนต่อจริงๆค่ะ คิดถึงหน้าดุๆของมาโกะจังแบบนั้นมันจะน่ารักน่ากอดเกินไปแล้วค่ะ!!

      ลบ
  2. หนุ่มๆช่างพูดได้เป็นเรื่องเป็นราวไม่เหมือนคนที่อยู่ๆก็ได้พูดเลยค่ะ โฮรกกกก.พวกนายช่างมีพรสวรรค์ด้านโฮสต์กันโดยแท้

    ชอบของมาโกะจัง "วันนี้จะไม่ยอมฟังแล้วล่ะนะ" แสดงว่าปกติต้องสปอยกันมากแน่ แบบนี้หาได้ที่ไหน TwT

    อีกคนที่แอบแปลกใจก็ริน ประโยคที่แอบพูดเบาๆนั่นมันอัลไลลล นี่มันใช่จริงจังค่าาา >///<!!

    สรุปว่าแต่ละคนช่างเหนือชั้นจนน่าจับไปเป็นหนุ่มโฮสต์ซะให้หมด (ฮา)

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. เลิกเป็นนักว่ายน้ำเถอะหนูๆ มาเป็นโฮสต์กันดีกว่าเนอะ (เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีของผู้ใหญ่) รินซึนๆๆๆมากค่ะ ฮา

      ถ้าให้ตัดสิน(อย่างลำเอียง)มาโกะจังกินขาด (เฮ้ย เขาให้แอดมินเป็นกลาง)

      ลบ
  3. เหมือนนั่งฟังหนุ่ม ๆ จีบกันไปจีบกันมา กว่าจะเรียนจบคงได้ฝึกสกิลกันจนอนาคตสดใสแน่ ๆ เลยนะคะ

    ตอบลบ
  4. ก่อนอื่นก็ขอขอบคุณสำหรับคำแปลครับ ตอนที่ 10 อยากให้ฮารุมาปลุกอย่างนี้บ้างจัง โดยเฉพาะตรงที่บอกว่าอยากให้ป้อนเหรอ (ถ้าได้ก็ดีนะ 555) ชอบตอนที่ทั้งสองทะเลาะกันแล้วสุดท้ายก็โบ้ยให้มาโกะเป็นแพะซะงั้น ทำให้เห็นว่าที่จริงแล้วทั้งฮารุแล้วก็๋รินยังเป็นเด็กอยู่ น่ารักดี ส่วนมาโกะก็เหมือนพี่ใหญ่ที่ต้องคอยปกครองน้องๆ ซะงั้น เรย์จังก็เหมือนจะเถียงนางิสะไม่ค่อยได้ ส่วนนางิสะนี่ก็ตัวไฮเปอร์หาเรื่องนั้นนี่มาพูดไม่หยุดเลย เรียกว่าถ้าขาดคนหนึ่งคนใดไปก็คงไม่สมบูรณ์แน่ ฮา ฟินมากๆ ครับ รอตอนต่อไปอยู่นะครับ

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมนะครับ ผมยังคอยอัพเดทข่าวจากคุณ Natapori เสมอนะครับ ^^

      ลบ
  5. นั่งฟังรวดเดียวถึงแทร็คที่10 ไม่ไหวแล้วค่าาา U v U,, มาโกะจังน่ารักเหลือเกินนน แง ทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมดจริงๆผู้ชายคนนี้ ~~~ ถ้าโดนปลุกแบบนี้ฟินแย่ค่ะ ไม่ไหว ไม่ยอมตื่นง่ายๆหรอกก 0<--<

    แทร็ค8 อร่าาาห์ รินนี่น่ารักจังเลยน้า ;; v ;; เก็บซ่อนความน่ารักไม่มิดจริงๆต่อให้ซึนแค่ไหนก็เถอะ

    ขำเรื่องแตงโมมากค่ะ ตอนที่รินบอกว่าแช่ตู้เย็นไม่เร็วกว่าเหรอ แล้วมีเสียงเงิบๆตามมา คือทุกคนไม่นึกถึงตู้เย็นกันเลยจริงๆเหรออ 555+

    ขอบคุณมากๆสำหรับคำแปลนะคะ น่ารักมากจริงๆ > ___ <

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. หนุ่ม ๆ น่ารักกันทุกคนครับ ดูภาพเฉย ๆ ก็ว่าฟินแล้ว มาได้ฟังพวกเขาพูดกันอีกยิ่งฟินเนอะครับ ^^

      ลบ
  6. ริน: ......นี่ คือฉันคิดมาตั้งแต่ตะกี้แล้วล่ะนะ...
    ฮารุกะ: อะไรเหรอ ริน
    ริน: เอาแตงโมไปแช่ตู้เย็นมันจะไม่เร็วกว่าเหรอ?

    เจอประโยคนี้ฮาแตก เพิ่งคิดได้เหรอเนี่ยทุกคน -*-;

    แต่แทรกที่ 10 นี่แม่ยกจะไม่ทน แม่ยกจะไม่ตื่นเพราะต้องการให้หนุ่มเรา Morning Kiss ให้ได้ อร๊ายยยย (ประโยคปลุกแต่ละคนทำเอาละลาย ฮ่าาา)

    ตอบลบ
  7. ฮาาา ความฝันของเรย์จัง.... เหมือนเรย์ทำมาโคโตะหูตก(?)แล้วโดนคนอื่นรุมประนามยังไงก็ไม่รู้นะคะ = w =

    แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่ารินรินน่าร้ากกกกกกก

    ตอนทำกับข้าวมีความรู้สึกเหมือนกับว่ามาโกะฮารุเป็นคุณพ่อคุณแม่แล้วเรย์กับนางิสะก็เป็นคุณลูก?

    แทร๊กประกวดคำหวาน สารภาพว่าพอตอนมาโคโตะพูดจบคำว่าคนดีก็อ่านต่อไม่ไหวแล้ว //สต๊อปหันหน้าหนีจากคอมพ์ไปเขินแปบ แล้วถึงกลับมาอ่านต่อ ฮรือออออ แฟนเกิร์ลจะเป็นลม
    แต่ดาเมจสุดก็คือคำที่ว่า "วันนี้ฉันไม่ยอมฟังเธอแล้วล่ะ" //ราวกับว่าเป็นหมาน้อยที่ยอมเชื่อฟังคำสั่งโดยดี ทว่าถ้ามู้ดเปลี่ยนไม่ยอมทำตามคำสั่งเมื่อไหร่จะเรียกเสียงกรี๊ดในความดาร์ก(?)ได้ไม่เบาเลย TvT
    แถมพอเจอทิ้งท้าย นะ? หลังประโยค..................//ตายค่ะ แฟนเกินนนตายตรงนั้น

    ชอบตอนรินฮารุทะเลาะกัน แต่พอมาโคโตะพูดลอยๆว่าเหมือนเด็กประถมก็โบ้ยมาโยนความผิดให้มาโกะจังกันทั้งคู่เพราะตัดสินกันไม่ได้ ฮาค่ะฮา 5555555555555555555

    ตอบลบ
  8. ขอบคุณสำหรับคำแปลนะค่าาาา <3

    ตอบลบ